...υπάρχουν τόσο όμορφα ολοστρόγγυλα γράμματα,

τα δικά μου 24 μόλις τελειώσαν...

...δεν είναι δηλωτική της συνεχούς ροής η αρμονία. Εναλλασσόμενες στιγμές μετακινούν εποχές κι ανοίγουν στους καιρούς αποκαλύψεις. Μεγαλώνουν οι ανάγκες και ζητούν άλλα μεγέθη ή διαστάσεις καινές σε χωροταξικές απαιτήσεις. Μέρες τι, γιατί, πότε, πώς, που κρυώνουν και σκοτεινιάζουν πια περισσότερες ώρες. Και περιμένω να φτάσει ηλιοστάσιο χειμερινό, να πάρω ανάσα αλλιώς στην προσδοκία ενός λεπτού φωτός..
.

…παρακαλώ μειώστε την ταχύτητα ή αυξήστε ευαισθησία και αντοχές στις αισθήσεις μου, μέγιστα να βιώνουν πέρα από οξυγόνο οριακό στης γυάλας το δήθεν απέραντο...

...πες αλήθεια κλειστή, βεβαιωμένη αυτο-κάλυψη, φιγούρα πλαστή ή απεικόνισμα παραμορφωτικού καθρέφτη. Μάτια σου προβάρει απλά, όταν ποδοπατάς σερνόμενες ανάγκες, στις γόβες ανεβαίνοντας το πιο πάνω όριο να αντέξεις. Χαζεύεις αντιφέγγισμα και σείω την εικόνα, διαπεραστικά να δεις, όπως ξέρεις να βλέπεις. Μην τρομάζεις που είσαι...

...ανοίγω το χρόνο διάπλατα ένα παράθυρο στιγμής σ’ όλα τα μάτια της διασταύρωσης ανταλλαγές αιωνίου πολλαπλασιασμένου...

...αερόστατες φωνές μεστές ήλιου
χάντρες ιδέες χειροποίητες
χαϊμαλιά ιδανικής πρωτοτυπίας
κι αλήθεια ανοιχτής θαλάσσης
κύκλος χρονικής στιγμής
τόπος των ασαφών ορίων και σύγχρονα κατά περίπτωση περιγεγραμμένων μόνος βατός δυο γονάτων
έτσι κι αλλιώς περιρρέουσα ατμόσφαιρα κυμάτων ήχων...

...ελικοειδείς τροχιές στην κεντρομόλο του εντός πορεία, φυγόκεντρος ιδέα μακριά και εγγράφω κύκλους ολοένα ανοιχτούς στους χρόνους, σε βιωμένο μέγιστο με μεσουράνημα ισορροπίας. Με γέρνει φως και αφήνει σκιά, σιωπής αλεωρή, που προσπερνάει. Να μου λες φωνή έξοδος κινδύνου αναμ(μ)ένει(η). Φορώ στις αισθήσεις μου ζεστά και πίνω στην υγειά σου...

Πέρα αφήνω τα μάτια μου σαν από έξω τα μέσα να κοιτάζω. Εδώ περπάτησα αληθινούς αιώνες. Κι άγγιξα ιστορία, που ακούμπησε εξελίξεις στις γωνιές που κοιτώ. Μια στάση στο δικό μου χρόνο. Κυκλοφορία που ανεβοκατεβαίνει σκαλιά αναζητώντας. Στέκεται σε χειροτεχνήματα μετρώντας διάρκεια σε άπειρες χάντρες. Κεχριμπάρι σκαλιστό ψηλαφώ και διαβάζω. Εικόνες ιεροπρεπώς σιωπηλές το πιο βαθύ εντός αισθαντικά προκαλώντας. Εφαπτόμενες στιγμές κόσμων. Αναπάντητων.

Να έρθει τώρα θέλω. Σε μια απόσταση καναπέ και τις γουλιές του καφέ να καταπίνουν το χρόνο. Ανοιχτές στιγμές και ηχή ματιών ως τα κατάβαθα της καρδιάς ελευθέρας. Κι όλα απτά σε δυο κατάματους ήλιους χάδι. Από ένα σακούλι που η κόρη κουβαλά η ίριδα κλέβει βόλους και τους αφήνει να κατρακυλούν ποτίζοντας την αγάπη. Ας χαριστεί τώρα... πριν διάφορα επαναλαμβανόμενα παραστήσουν ξανά καταμεσής ανατροπής ογκολίθους... Σε ένα βλέμμα δρόμος τώρα...

...αλληλοδιάδοχη περιχώρηση χρωμάτων φως λευκό και σιωπή συγκοινωνούσα μεθέξεως ίριδα, είναι σε είναι τόπος, αρμονία ελεύθερη και αγάπη σε αμφίδρομη απλή κυκλοφορία...

Κλωτσώ το κουτί των σιωπών μου, σε σοκάκι αδειανό ο ήχος του να σπάει. Πάσα ζωή σε ακτίνα γραμμή εντός γλιστράει. Μοιάζει ορχήστρα των στιγμών, λευκή μπαγκέτα, παλμός ρυθμός... Κλείνω τα μάτια κρυστάλλινους ανταμώνω ήχους και ανοίγω καρδιά, του ουρανού θάλασσα απλωμένη. Σκαλώνω σε πού, σκοντάφτω γιατί και αφήνομαι σε μια γυμνή ελευθερία να με φυσά ο αέρας αλλιώς και τα νερά να λούζουν όλων των αισθήσεων αρμονία. Κι αν πρέπει σβούρα να γυρίσουν οι γραμμές, σε ένα σημείο θα τυλίξουν δρόμους, τους χρόνους ξετυλίγοντας σιωπές...

Χάζεψα βυθό. Κύματα γραμμένα στην άμμο του. Χαραγμένα στο πιο εντός του. Σμιλεμένα σιωπές, κραυγές και πορείες χρόνων. Κι από τον άνεμο στα βύθια μιλήματα. Εξαϋλωμένη ανακύκλωση που ακροπατά, χνάρια ακουμπώντας επιλεκτικά σε ύλη. Και ένα μπλε να χύνεται σε ποικίλες συγκεντρώσεις αποχρώσεις γεννώντας στο φως, σε μια δύση ηλίου.
Ένας κύκλος γαλήνης να αλείφει όλο νοήματα ελαφρώς ταραγμένη επιφάνεια και να πηγαίνει λάδι θάλασσα όλο και πιο κει ταξίδι. Στο παντού του είναι. Και βουτώ μήπως και χορτάσω από το απέραντο των υδάτων και του ουρανού το ένα.
Άτεχνο ψηφιδωτό μισόκλειστων ήχων. Εικόνα των φωνών, άρρητες στιγμές μορφές και ουσίες. Γλιστρούν φυγές ματιές του αιωνίου ανάσες κατάματες. Και κάποια στιγμή γυρνάς, αλλά δεν ξέρεις πόση επιστρέφεις.

Αφήνω απόσταση ανοιχτή ελεύθερης κυκλοφορίας, αμφίδρομης σιωπής κι ουσίας. Διακοπές σημάτων κι αγχίαλων βλεμμάτων παύσεις ιχνηλατώ. Ερέτης να τραβώ κουπί κουπί τη θάλασσα με την ψυχή μου, σε άγνωστη ρότα, πάνω στο αντιφέγγισμα αγαπημένου ηλίου, μια της ανατολής και μια της δύσης φώτα, μόνη πυξίδα της καρδιάς προσανατολισμός αγάπης. Και φτάνω σε αιώνιες στιγμές απέραντου βαθύ ωκεανού και κύκλος μπλε, ορίζοντας και θόλος. Άνεμος φυσά να σπρώχνει γραμμή ορίου. Δεν τελειώνεις θάλασσα, τελειοποιείς του σκάφους πλεύση..
.

Σε ξέφωτα κύματα τρέχω τις στιγμές, μετρώντας μέρες. Κι αρπάζω ακτίνες αιώρες στους αιώνες μου κραυγές. Βάλθηκα να σμιλέψω το ‘?’ και ισιώνοντας τις καμπύλες του ‘!’ να το κάνω. Και αυτό ελαστικό επανέρχεται στην πρώτη θέση.

διηθώ διαλείμματα ζωής
υψηλές συγκεντρώσεις απείρου
πειρα(μα)τικοί ηθμοί
περισυλλογή σιωπής
κι ανάμειξη χρόνων
φασματοσκοπώ απορροφήσεις ουσίας
σε ανάλυση αιωνίου

ιματιοθήκη φωτός
στολές κατάσαρκες μορφών
λευκό ψυχής ένδυμα ένα
αίματος σκηνή
φως
δεσμοί δοτοί
τόπος σφυγμός
σύμπλευση αιωνίου

είλη μυστηρίου
θαύμα απλωμένο σ’ ανέμου σχοινί
κι απόστασης κύμα
άσιλλα στον ώμο
ψευδαίσθηση κρεμώ
κι όλη την αίσθηση της άρσης
εν τω δακρύω έκσταση

σε χρόνο ξένο διαστάσεων
χώρο κενό υποστάσεων
μετουσίωση
σιωπής
απουσίας ένσταση
δηλώ....

Απρόβλεπτες απολήξεις, ασυνεχών γραμμών λογικής, διατυπώνουν αξιώματα εξουσίας. Έξις νομιμοποιεί επαναλαμβανόμενη άνομη, κοινή κίνηση. Νοτισμένες σιωπές, σε τελείες στίξης, χαράσσουν ιδεογράμματα ουσίας σε graffiti ζωής. Παράδοξη χοϊκή λογιστική. Ισορροπία εύθραυστου κόσμου. Λίστα το γιατί, χωρίς αντιστοίχιση διότι. Μα έτσι έμαθα να ζω. Δεν έμαθα χωρίς ανάσα να ζω, χωρίς απέραντο, αιώνιο, άληκτο φως στο χρόνο. Σπάει η καρδιά σε στιγμές... κομμάτια ολόκληρης αγάπης...

αφήνω δυο κλειδιά
σε τρίστρατους ορίζοντες να ξεκλειδώνουν ήλιο
κι ανοίγει το απίθανο Ωραίο
σε ένα κερί
γάργαρο φως να φέγγει

οι εύθραυστες ισότητες των κλασμάτων
οι δήθεν ανισότητες των πλασμάτων
πηλίκο αδιαίρετης αξίας
απορίας τεντωμένη γραμμή
και ακροβασίας
ανεκτέλεστη συνταγή περιουσίας
ή χαμένης στο δρόμο ουσίας

υψώνονται
εκθετικές αρνητικές δυνάμεις
και ριζικά ανυπολόγιστα
στους λογαρίθμους
τις πιθανότητες μετρώ...
ελπίζω...

Ψάχνω μέσα μου χρώματα. Σκαλίζω τα εργαλεία και στο ατελιέ τριγυρνώ, ζητώ καθημερινή, αλλά χειροποίητη άλλη όψη. Να τραβήξω ταπετσαρία μίζερης, νωχελικής και ζαλισμένης πρακτικής. Και ορίζοντα σε τοίχο να κρεμάσω. Να βάλω και παράθυρα και θάλασσα και άλλο κόσμο. Να σκουντήσω κι εκείνα τα γράμματα ξύλινης λογικής και σκαλωμένου νόμου. Να γράψω γρανάζι, που γυρνά τα χαρτιά και τη ζωή προχωράει. Με μια συνταγή να απαλύνω πόνους. Παλεύω προσανατολισμό και στην ανάσα στίγμα της ζήσης. Κι όλη η ζωή τόποι να πηγαίνεις, να χωράς, να είσαι, να προσπερνάς ή να υπερβαίνεις... και αυτός ο τόπος, τι τρόπος είναι λοιπόν;

-Και μόνο επειδή το ζήτησες.

Νηφάλια Μέθη και Ζαφορά, ζητώ συγνώμη για την καθυστέρηση, είναι παράξενοι οι καιροί μου... και πάλι ζαβολιά παραλείπω αυτό με το autographcollectors.

-"Shamrock & White Heather, 1906" Photo © Beken of Caowes 2006

γαλήνια ίσαλος
ανατάραξη ούτε στάλας
λέξεις γεννήματα σιωπών
μυθεύματα από χρόνους
σε γλωσσικά συμπλέγματα σπονδή μυστηρίων
χρησμοί οιωνών
και των καιρών το απόσταγμα
σε απορία
δειλά αντήχηση ψηλαφώ ηλίου
μια θάλασσα αγκαλιά
λαμπέτη βυθό και άνεμο λιμάνι
εμμέλεια κόσμων διαλογή
σκέψης φεγγοβόλου
φουρτουνιασμένων καιρών
ιδέα διάφορη

Πλάγιες ματιές σε ζωές ανθρώπων. Και μάταιες συγκρίσεις, των κόσμων. Κλαμένα πονεμένα μάτια, δε βρίσκουν σε ζύγι παρηγοριά. Δε μετριέται ο πόνος. Λειτουργεί μόνο μυστήρια ανεξιχνίαστα συχνά στις ψυχές. Ούτε ίδιος, ούτε ίσος και ας ξεγελά η όμοια όψη του τα μάτια. Ανταμώνει εντελώς μοναδικά την ψυχή και στέκεται ευμετάβλητος στα μάτια της. Ντύνεται θρασύτητα και φοβέρα και μετά ρούχα απαλά και βελούδινη πραότητα, τη μια απότομος την άλλη γλυκός, σέρνεται μακρύς ή οξύτητα κοντή προκλητικά φοράει... Είναι και οι ανάγκες της στιγμής και εκείνες οι άλλες της ψυχής οι δυνάμεις. Άδικο μην δεις. Όταν μπορείς αιώνιο μόνο. Γι΄ αυτό τόσο φλύαρα μιλά. Και σχεδόν επίμονα μας αγγίζει. Στάσου απέναντι με σεβασμό και πες του ξανά και ξανά ιερουργία έμπονη τελώντας και ένστικτη αθανασία ανθρώπου. Κι αν ίσως υπάρχει μέγεθος, που κλάσμα πόνου προς αντοχή ορίζει, εκεί ίσως να δεις σοφίας ισότητα, μαθηματικά εκπεφρασμένη. Και ίσως πάλι μια μόνη ακατανόητη λογική κατάματα τον αντέχει, πως τυχαίο τίποτα...

Έκανες το λάθος


Κι αν είν πολύ
Το δάκρυ που σε κέρασαν
Κράτα καρδιά
Ακόμα μια φορά

Έκανες το λάθος
να'χεις όνειρα πολλά
Τώρα είσαι πεταμένος
Πόσο θέλεις μια αγκαλιά

Θα'ρθει θα δεις
Στο κλάμα σου σταμάτημα
Μέρα καλή
Με την ανατολή


Μάριος Τόκας

Καλό σου ταξίδι...

Στο μάγουλο λαμπρό αυγό,

τσουγκρίζει κόκκινο

Χριστός Ανέστη

και στην καρδιά λαμπάδα Ανατολή,

αδύτου εύχομαι

Αναστημένου Ηλίου!

Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου

κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της.

Μου το λέει: πεθύμησα τη βροχή,

τον ήλιο πάνω απ' τα βουνά ή ανάμεσα απ΄τα σύννεφα

και τον αγέρα που γεννιέται αδιάκοπα στα δάση

όλος αρώματα και ουσίες, γάλα και μουσική.

Την οδηγώ σαν ένα ελάφι κάθε που διψά

μπρος στον τρεχούμενο, λαμπρό μαστό της αιωνιότητας,

ανανεώνει το αίμα - φως μέσα της κ' επιστρέφει

στη ζωή πάλι, μ' έναν

καινούργιο τόνο αθανασίας στο χαμόγελό της.

Νικ. Βρεττάκος

Κι αύριο είναι πρωί –μα εμείς σήμερα θα καλπάσουμε προς τις κρυψώνες του ήλιου
Με τις χρυσές μπρατσέρες θα ’βγουμε στον κίνδυνο πιο περ’ απ’ τ’ ακρωτήριο της καλής ανταύγειας
Προς τις σπαθωτές φιλίες των υποσχέσεων που έστησαν κιόσκια μες στη μέση της χαράς
Υψώνοντας τις φλόγες των σαν τ’ αλαφριά κορμιά της καλοσύνης
Θα ξαφνιάσουμε τις θαρραλέες σφενδόνες του οίστρου μιας ωκεανοπορίας
Χτυπώντας τις παλάμες μας ώσπου ν’ ακουσ’ η Γη κι ανοίξει όλα τα πέταλα των μυστηρίων της
Κι αύριο είναι πρωί –μα εμείς σήμερα θα προσφέρουμε τις ώρες μας προσάναμμα στην αποφασισμένη προέλαση
Κι ας παν τα τραύματα της λύπης σ’ άλλο μούχρωμα –σ’ άλλον λιμναίο καθρέφτη να σωπάσουν
Ας κρυφτούν οι κύκνοι των ευαισθησιών μες στη χλωρίδα μιας ψιθυρισμένης οάσεως
Τα οργώματα της λεβεντιάς είναι θούρια πρασινάδας λυγισμένης με άνεμο και λόγο!

Ο. Ελύτης

πώς σκάλωσε βλέμμα
ελκύει ή έλκει κόσμο αφανών
ανέτειλε απορία
άνω τελεία
αφήνω γονατισμένη σκέψη
σε χρόνους περίεργους
κι ανοιγοκλείνω μάτια
μετρώντας φως...

Πέντε ζευγάρια με κοιτούν γιατί, πώς μια σκόρπια αγάπη να απαντήσω; Κι άλλα ζευγάρια με πονούν γιατί, πώς τέτοια αλήθεια να σιωπήσω; Κι ύστερα λες λευκό πανί θα ξεσκονίζω τους καιρούς και πάλι στο ράφι αφήνοντας ενθύμια θα κοιτάω. Μα δεν αντέχω κορνίζες χρόνου να κοιτώ, σε τώρα μπερδεμένο ζητώ να ανασταίνω! Μάτια κλειστά μη δω! Αιώρηση φλέβας άρρυθμης σ’ αχνές μορφές κι είναι ψυχές στον κόσμο δεν χωρούν κι όλον τον κόσμο έχουν. Ανατρεπτικός καιρός... Φραγές οδών και ελλείμματα διόδων. Κι όλες των μελών ανθιστάμενες οι κινήσεις κι ύστερη υπερέκταση κορμού το όλον στην αγκάλη, μια υπέρβαση «εγώ»... Στο αιώνιο αγάπη...

-

...μεγάλοι χώροι κόσμων μικρών και ευγενικά χαμόγελα καχύποπτων βλεμμάτων και λογικές διατυπώσεις παράλογων απαιτήσεων και σώματα μικρά με ενήλικα μάτια και νόθες αλήθειες παραποιημένης πραγματικότητας και άνετα καθίσματα βολικών συνειδήσεων και ζωγραφισμένη τελειότητα κουρασμένων χρωμάτων και ξένου καμβά και τέμπο κύμα φωτιάς και λάμψεις θαμπές πολυτελούς κίνησης και φτιασιδωμένες χαρές υποαλλεργικής βάσης, υποκλοπές τάσεων συμβάσεις υποστάσεων...

...διαβήτης μοίρες κυκλώνει

σε χάρτη λέξεων νοτισμένο ναυτικό

ρότες καρδιάς στο κύμα χαράζει

ένηχα σύμβολα τόξα χορδές

και διαπασών μί-λα σι-ωπή

άνεμος στα πανιά σφυρίζει

χρόνος που κόμβους μετρά

στίγμα σε κάβο δένω...

Σε κάποια γόνατα σιωπών, τρητό γύρεψα χρόνο.

Αφίσα επί τρία σκηνικό, κινήσεις απλές,

μάτια σε ματιές να σβήνουν αποστάσεις.

«Μαζί» απείρου σημείου νύξις.

Μονόζυγο σε ακτίνα του φωτός,

χέρια απλωμένα στροβιλίζομαι,

άξονας της αγάπης,

ένδυμα μόνο την ψυχή.

Επιθυμίας πρόπλασμα, πνοή ζωής αναμένει.

Η παράβαση των εντολών του Θεού, νοείται αμαρτία. Η διεργασία ωστόσο, που στην ψυχή λαμβάνει χώρα πριν, κατά και μετά την παράβαση, ούτε απλά ορίζεται, ούτε μονοσήμαντα μπορεί να ερμηνευτεί. Τα ανθρώπινα μάτια ζυγίζουν ποσότητες ορατές, αλλά η παρουσία της ψυχής, η κίνησή της στην ύλη και η επιστροφή της στο καθημερινό αιώνιό της, είναι ουσία μυστική και μυστήρια. Μια πράξη ή και απραξία, η δήλωση αμαρτωλότητας ή αγιότητας, η κατά τα ανθρώπινα δικαίωση ή καταδίκη είναι τόσο σχετική ιστορία. Και αφού κάθε ψυχή είναι τόσο ξεχωριστά ιδιαίτερη και ίσως μοναδικά κεχαριτωμένη, θεωρώ άδικο να κρίνω τα φαινόμενα. Η πάλη της ψυχής και η αντίστασή της, στο μέτρο των δυνάμεών της, είναι φαινόμενο ουσιώδες, αλλά στις αισθήσεις τρίτων επιλεκτικά αντιληπτό... Η σιωπή δε, της όποιας συναίσθησης, είναι αρμονία απείρου και γέννημα αιωνίου. Δια των οδών των αισθήσεων αμαρτάνω και στη σιωπή επιστροφές ζητώ. Με λαχτάρα αδιάκοπη, αλλά κάποτε ταλαιπωρημένη, μια έτσι, μια αλλιώς. Ισορροπία μιας ατελεύτητης τελειότητας, σε δεδομένα ανθρώπου γνωστά ή πιότερο ξένα, το ζητούμενο. Και πορεία στη γη και μόνο πέρασμα.

-Στην Ελληνίδα, για το κάλεσμα στο παιγνίδι των 7 θανάσιμων αμαρτιών, που έκανα ζαβολιά αλλάζοντάς το, προκειμένου να ανταποκριθώ.

Ακίνητη κίνηση κλεισμένη σε κλικ, δυναμική οπτική γράφει θολά στην εικόνα. Καρούλι τριγυρνά κλέβοντας της στιγμής την απόλαυση, ματιές γεμάτο. Και σκέψεις περιελίσσονται, μνήμες γεννώντας στην ανέλιξη. Ζωή, σε χρόνο τρίστρατο και αγάπη.

Ακόμα ένα κρεμαστό χαμόγελο. Σε μια εικαστική πάλη να σε φτιάξω πίνακα χαράς. Δε φτάνει η παλέτα μου κι η έμπνευση θέλει την πνοή σου. Δάκρυά σου πάλι με κοιτάζουν. Ταξίδια εντός μου, γεννούν. Μη σου πω και εκτός, χωρίς τη συνήθη επιστροφή, μακρινά. Με τέτοια διάθεση κράτησα το τιμόνι. Σε μια παράλληλη της ζωής διαδρομή. Με κατεύθυνση αντίθετη. Έρχεται ο καιρός αυτό νιώθω. Όταν σεργιανά η λογική σε συναισθήματα, μας κυκλώνουν σύνδρομα με περίεργα ονόματα. Αγκάλιασε τη στιγμή και γέμισε στην απλή ευτυχία της. Ανέβα τρεις ορόφους και άλλαξε διάθεση. Χόρτασε ορίζοντα και γέμισε όνειρα. Δέξου την ευλογία απλά. Και μην ξεχνάς πως τυχαία δε γίνεται τίποτα. Κοίτα με! Δε χωρώ να σε κοιτώ έτσι, όπως δε σε ξέρω! Κλείδωσε τον πανικό στο αίθριο, να χαζεύει καράβια. Κι άνοιξέ του, όταν θα μπορεί να απολαύσει τον καφέ χαλαρά και ευγνώμονα, σε σπίτι γεμάτο πνοές, γέλια και σκανδαλιές και μνήμες ολοζώντανες… Είμαστε… Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο της Ζωής. Ακούμπησες σε κόσμους την καρδιά και πίσω αιώνιο γυρνάει. Κι όλο γεννά, καρδιά που δεν τελειώνει!
Σιωπώ, γιατί με ξεγελά, aυτή η see through δυσθεώρητη διάσταση. Ντύνει όσα γύρω κοιτώ, στολίζει, όσα δε δύναμαι να βλέπω. Εντός γεννά ανατολές και κόσμους φωτίζει αδιαλείπτως. Δυνάμεις ενεργεί στα πρόσωπα, καρδιές γεμίζει ουρανούς και μάτια λάμπουν ήλιους. Απλώνω χέρια ίριδας, τόξο ουράνιο φιλίας. Στα γόνατα αφήνω τη Ζωή, το Θαύμα της Αγάπης... Συ μοι έδωκας...

Μαζεύω μέσα στη χούφτα τις στιγμές, κλείνω σε κούτες τον κόσμο. Τις σπιθαμές της γης, που ίσως με μένα πότισα, πατρίδα μου κρατάω [Ο. Ελύτης: επειδή τα δάκρυα είναι και αυτά Πατρίδα που δε χάνεται κει που γυαλίσαν κάποτε ύστερα η αλήθεια ήρθε]. Σηκώνω στα χέρια τη ζωή. Ένα βήμα παρακάτω. Σε νέα βάση αφήνω άλλη ματιά. Ανοίγω παράθυρα οριζόντων. Προσεκτικά ακουμπώ τα εύθραυστα. Και στην καρδιά χάδι-χαμόγελο, φυλά τα πολύτιμά μου. Χτίζω το χώρο νοερά, τα άυλα με τέρψη να γεμίσω. Επανατοποθέτηση. Συντεταγμένη σταθερή εντός κι εκτός στροφή μόνο της κεφαλής μου. Η άλλη όψη μετακόμισε. Και στη σάλα, ντυμένη στα χρόνια με φορέματα μακριά, η προσδοκία… «Καλωσόρισες»…

Να στερεώσω τις στιγμές, ψηφίδες της ζωής,

του αθανάτου ζωντάνεμα παλεύουν.

Να ψηλαφίσω τα αναφή,

σε πεπερασμένα αχώρητα υποστατικά πώς κουρνιάζουν.

Γεμάτη ματιά αθεώρητα και σκέψη τα άυλα απαθανατίζει.

Λέξεις αισθήσεων ξεσήκωμα

και αγγίγματα του αιωνίου ουσία.

Συγκέρασμα ψυχών μετά φόβου,

πίστεως και αγάπης

μεταλαμβάνω.

Προβολή σε θέατρο σκιών, κόσμος σε λευκό πανί.
Δισδιάστατη έκφραση κι όλο το χρώμα στη φωνή και την κίνηση...

Κι όλοι οι κόσμοι στη λέξη, που ανήμπορη φορτώθηκε ψυχές και τολμηρά ζητά να ανταμώνει.

Χέρια απλωμένα ακούραστα, μάτια ορθάνοιχτα ανυπόμονα να εστιάσουν στην ώρα της καρδιάς.

Μα τι, τόσο δυνατά, μιλά στην καρδιά;

Πώς πράγματα άγευστα, έχουν ξεσηκώσει πρωτόγνωρα γεύση και σκέψη;

Πώς βιώνεις γεγονότα, χωρίς να τα 'χεις ζήσει;
Μορφές, που μόνο να σφραγίσουν ζητούν πια, τη γνησιότητα του εγγράφου...
Στο θέατρο σκιών, δεν είναι μια ακόμα παράσταση.

Είναι η Ζωή...

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!