Η παράβαση των εντολών του Θεού, νοείται αμαρτία. Η διεργασία ωστόσο, που στην ψυχή λαμβάνει χώρα πριν, κατά και μετά την παράβαση, ούτε απλά ορίζεται, ούτε μονοσήμαντα μπορεί να ερμηνευτεί. Τα ανθρώπινα μάτια ζυγίζουν ποσότητες ορατές, αλλά η παρουσία της ψυχής, η κίνησή της στην ύλη και η επιστροφή της στο καθημερινό αιώνιό της, είναι ουσία μυστική και μυστήρια. Μια πράξη ή και απραξία, η δήλωση αμαρτωλότητας ή αγιότητας, η κατά τα ανθρώπινα δικαίωση ή καταδίκη είναι τόσο σχετική ιστορία. Και αφού κάθε ψυχή είναι τόσο ξεχωριστά ιδιαίτερη και ίσως μοναδικά κεχαριτωμένη, θεωρώ άδικο να κρίνω τα φαινόμενα. Η πάλη της ψυχής και η αντίστασή της, στο μέτρο των δυνάμεών της, είναι φαινόμενο ουσιώδες, αλλά στις αισθήσεις τρίτων επιλεκτικά αντιληπτό... Η σιωπή δε, της όποιας συναίσθησης, είναι αρμονία απείρου και γέννημα αιωνίου. Δια των οδών των αισθήσεων αμαρτάνω και στη σιωπή επιστροφές ζητώ. Με λαχτάρα αδιάκοπη, αλλά κάποτε ταλαιπωρημένη, μια έτσι, μια αλλιώς. Ισορροπία μιας ατελεύτητης τελειότητας, σε δεδομένα ανθρώπου γνωστά ή πιότερο ξένα, το ζητούμενο. Και πορεία στη γη και μόνο πέρασμα.

-Στην Ελληνίδα, για το κάλεσμα στο παιγνίδι των 7 θανάσιμων αμαρτιών, που έκανα ζαβολιά αλλάζοντάς το, προκειμένου να ανταποκριθώ.