Πέντε ζευγάρια με κοιτούν γιατί, πώς μια σκόρπια αγάπη να απαντήσω; Κι άλλα ζευγάρια με πονούν γιατί, πώς τέτοια αλήθεια να σιωπήσω; Κι ύστερα λες λευκό πανί θα ξεσκονίζω τους καιρούς και πάλι στο ράφι αφήνοντας ενθύμια θα κοιτάω. Μα δεν αντέχω κορνίζες χρόνου να κοιτώ, σε τώρα μπερδεμένο ζητώ να ανασταίνω! Μάτια κλειστά μη δω! Αιώρηση φλέβας άρρυθμης σ’ αχνές μορφές κι είναι ψυχές στον κόσμο δεν χωρούν κι όλον τον κόσμο έχουν. Ανατρεπτικός καιρός... Φραγές οδών και ελλείμματα διόδων. Κι όλες των μελών ανθιστάμενες οι κινήσεις κι ύστερη υπερέκταση κορμού το όλον στην αγκάλη, μια υπέρβαση «εγώ»... Στο αιώνιο αγάπη...

-