Μαζεύω μέσα στη χούφτα τις στιγμές, κλείνω σε κούτες τον κόσμο. Τις σπιθαμές της γης, που ίσως με μένα πότισα, πατρίδα μου κρατάω [Ο. Ελύτης: επειδή τα δάκρυα είναι και αυτά Πατρίδα που δε χάνεται κει που γυαλίσαν κάποτε ύστερα η αλήθεια ήρθε]. Σηκώνω στα χέρια τη ζωή. Ένα βήμα παρακάτω. Σε νέα βάση αφήνω άλλη ματιά. Ανοίγω παράθυρα οριζόντων. Προσεκτικά ακουμπώ τα εύθραυστα. Και στην καρδιά χάδι-χαμόγελο, φυλά τα πολύτιμά μου. Χτίζω το χώρο νοερά, τα άυλα με τέρψη να γεμίσω. Επανατοποθέτηση. Συντεταγμένη σταθερή εντός κι εκτός στροφή μόνο της κεφαλής μου. Η άλλη όψη μετακόμισε. Και στη σάλα, ντυμένη στα χρόνια με φορέματα μακριά, η προσδοκία… «Καλωσόρισες»…