Χάζεψα βυθό. Κύματα γραμμένα στην άμμο του. Χαραγμένα στο πιο εντός του. Σμιλεμένα σιωπές, κραυγές και πορείες χρόνων. Κι από τον άνεμο στα βύθια μιλήματα. Εξαϋλωμένη ανακύκλωση που ακροπατά, χνάρια ακουμπώντας επιλεκτικά σε ύλη. Και ένα μπλε να χύνεται σε ποικίλες συγκεντρώσεις αποχρώσεις γεννώντας στο φως, σε μια δύση ηλίου.
Ένας κύκλος γαλήνης να αλείφει όλο νοήματα ελαφρώς ταραγμένη επιφάνεια και να πηγαίνει λάδι θάλασσα όλο και πιο κει ταξίδι. Στο παντού του είναι. Και βουτώ μήπως και χορτάσω από το απέραντο των υδάτων και του ουρανού το ένα.
Άτεχνο ψηφιδωτό μισόκλειστων ήχων. Εικόνα των φωνών, άρρητες στιγμές μορφές και ουσίες. Γλιστρούν φυγές ματιές του αιωνίου ανάσες κατάματες. Και κάποια στιγμή γυρνάς, αλλά δεν ξέρεις πόση επιστρέφεις.

Αφήνω απόσταση ανοιχτή ελεύθερης κυκλοφορίας, αμφίδρομης σιωπής κι ουσίας. Διακοπές σημάτων κι αγχίαλων βλεμμάτων παύσεις ιχνηλατώ. Ερέτης να τραβώ κουπί κουπί τη θάλασσα με την ψυχή μου, σε άγνωστη ρότα, πάνω στο αντιφέγγισμα αγαπημένου ηλίου, μια της ανατολής και μια της δύσης φώτα, μόνη πυξίδα της καρδιάς προσανατολισμός αγάπης. Και φτάνω σε αιώνιες στιγμές απέραντου βαθύ ωκεανού και κύκλος μπλε, ορίζοντας και θόλος. Άνεμος φυσά να σπρώχνει γραμμή ορίου. Δεν τελειώνεις θάλασσα, τελειοποιείς του σκάφους πλεύση..
.

Σε ξέφωτα κύματα τρέχω τις στιγμές, μετρώντας μέρες. Κι αρπάζω ακτίνες αιώρες στους αιώνες μου κραυγές. Βάλθηκα να σμιλέψω το ‘?’ και ισιώνοντας τις καμπύλες του ‘!’ να το κάνω. Και αυτό ελαστικό επανέρχεται στην πρώτη θέση.