Χάζεψα βυθό. Κύματα γραμμένα στην άμμο του. Χαραγμένα στο πιο εντός του. Σμιλεμένα σιωπές, κραυγές και πορείες χρόνων. Κι από τον άνεμο στα βύθια μιλήματα. Εξαϋλωμένη ανακύκλωση που ακροπατά, χνάρια ακουμπώντας επιλεκτικά σε ύλη. Και ένα μπλε να χύνεται σε ποικίλες συγκεντρώσεις αποχρώσεις γεννώντας στο φως, σε μια δύση ηλίου.
Ένας κύκλος γαλήνης να αλείφει όλο νοήματα ελαφρώς ταραγμένη επιφάνεια και να πηγαίνει λάδι θάλασσα όλο και πιο κει ταξίδι. Στο παντού του είναι. Και βουτώ μήπως και χορτάσω από το απέραντο των υδάτων και του ουρανού το ένα.
Άτεχνο ψηφιδωτό μισόκλειστων ήχων. Εικόνα των φωνών, άρρητες στιγμές μορφές και ουσίες. Γλιστρούν φυγές ματιές του αιωνίου ανάσες κατάματες. Και κάποια στιγμή γυρνάς, αλλά δεν ξέρεις πόση επιστρέφεις.