Πλάγιες ματιές σε ζωές ανθρώπων. Και μάταιες συγκρίσεις, των κόσμων. Κλαμένα πονεμένα μάτια, δε βρίσκουν σε ζύγι παρηγοριά. Δε μετριέται ο πόνος. Λειτουργεί μόνο μυστήρια ανεξιχνίαστα συχνά στις ψυχές. Ούτε ίδιος, ούτε ίσος και ας ξεγελά η όμοια όψη του τα μάτια. Ανταμώνει εντελώς μοναδικά την ψυχή και στέκεται ευμετάβλητος στα μάτια της. Ντύνεται θρασύτητα και φοβέρα και μετά ρούχα απαλά και βελούδινη πραότητα, τη μια απότομος την άλλη γλυκός, σέρνεται μακρύς ή οξύτητα κοντή προκλητικά φοράει... Είναι και οι ανάγκες της στιγμής και εκείνες οι άλλες της ψυχής οι δυνάμεις. Άδικο μην δεις. Όταν μπορείς αιώνιο μόνο. Γι΄ αυτό τόσο φλύαρα μιλά. Και σχεδόν επίμονα μας αγγίζει. Στάσου απέναντι με σεβασμό και πες του ξανά και ξανά ιερουργία έμπονη τελώντας και ένστικτη αθανασία ανθρώπου. Κι αν ίσως υπάρχει μέγεθος, που κλάσμα πόνου προς αντοχή ορίζει, εκεί ίσως να δεις σοφίας ισότητα, μαθηματικά εκπεφρασμένη. Και ίσως πάλι μια μόνη ακατανόητη λογική κατάματα τον αντέχει, πως τυχαίο τίποτα...