Κλωτσώ το κουτί των σιωπών μου, σε σοκάκι αδειανό ο ήχος του να σπάει. Πάσα ζωή σε ακτίνα γραμμή εντός γλιστράει. Μοιάζει ορχήστρα των στιγμών, λευκή μπαγκέτα, παλμός ρυθμός... Κλείνω τα μάτια κρυστάλλινους ανταμώνω ήχους και ανοίγω καρδιά, του ουρανού θάλασσα απλωμένη. Σκαλώνω σε πού, σκοντάφτω γιατί και αφήνομαι σε μια γυμνή ελευθερία να με φυσά ο αέρας αλλιώς και τα νερά να λούζουν όλων των αισθήσεων αρμονία. Κι αν πρέπει σβούρα να γυρίσουν οι γραμμές, σε ένα σημείο θα τυλίξουν δρόμους, τους χρόνους ξετυλίγοντας σιωπές...