Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου

κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της.

Μου το λέει: πεθύμησα τη βροχή,

τον ήλιο πάνω απ' τα βουνά ή ανάμεσα απ΄τα σύννεφα

και τον αγέρα που γεννιέται αδιάκοπα στα δάση

όλος αρώματα και ουσίες, γάλα και μουσική.

Την οδηγώ σαν ένα ελάφι κάθε που διψά

μπρος στον τρεχούμενο, λαμπρό μαστό της αιωνιότητας,

ανανεώνει το αίμα - φως μέσα της κ' επιστρέφει

στη ζωή πάλι, μ' έναν

καινούργιο τόνο αθανασίας στο χαμόγελό της.

Νικ. Βρεττάκος