Πλάγιες ματιές σε ζωές ανθρώπων. Και μάταιες συγκρίσεις, των κόσμων. Κλαμένα πονεμένα μάτια, δε βρίσκουν σε ζύγι παρηγοριά. Δε μετριέται ο πόνος. Λειτουργεί μόνο μυστήρια ανεξιχνίαστα συχνά στις ψυχές. Ούτε ίδιος, ούτε ίσος και ας ξεγελά η όμοια όψη του τα μάτια. Ανταμώνει εντελώς μοναδικά την ψυχή και στέκεται ευμετάβλητος στα μάτια της. Ντύνεται θρασύτητα και φοβέρα και μετά ρούχα απαλά και βελούδινη πραότητα, τη μια απότομος την άλλη γλυκός, σέρνεται μακρύς ή οξύτητα κοντή προκλητικά φοράει... Είναι και οι ανάγκες της στιγμής και εκείνες οι άλλες της ψυχής οι δυνάμεις. Άδικο μην δεις. Όταν μπορείς αιώνιο μόνο. Γι΄ αυτό τόσο φλύαρα μιλά. Και σχεδόν επίμονα μας αγγίζει. Στάσου απέναντι με σεβασμό και πες του ξανά και ξανά ιερουργία έμπονη τελώντας και ένστικτη αθανασία ανθρώπου. Κι αν ίσως υπάρχει μέγεθος, που κλάσμα πόνου προς αντοχή ορίζει, εκεί ίσως να δεις σοφίας ισότητα, μαθηματικά εκπεφρασμένη. Και ίσως πάλι μια μόνη ακατανόητη λογική κατάματα τον αντέχει, πως τυχαίο τίποτα...

Έκανες το λάθος


Κι αν είν πολύ
Το δάκρυ που σε κέρασαν
Κράτα καρδιά
Ακόμα μια φορά

Έκανες το λάθος
να'χεις όνειρα πολλά
Τώρα είσαι πεταμένος
Πόσο θέλεις μια αγκαλιά

Θα'ρθει θα δεις
Στο κλάμα σου σταμάτημα
Μέρα καλή
Με την ανατολή


Μάριος Τόκας

Καλό σου ταξίδι...

Στο μάγουλο λαμπρό αυγό,

τσουγκρίζει κόκκινο

Χριστός Ανέστη

και στην καρδιά λαμπάδα Ανατολή,

αδύτου εύχομαι

Αναστημένου Ηλίου!

Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου

κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της.

Μου το λέει: πεθύμησα τη βροχή,

τον ήλιο πάνω απ' τα βουνά ή ανάμεσα απ΄τα σύννεφα

και τον αγέρα που γεννιέται αδιάκοπα στα δάση

όλος αρώματα και ουσίες, γάλα και μουσική.

Την οδηγώ σαν ένα ελάφι κάθε που διψά

μπρος στον τρεχούμενο, λαμπρό μαστό της αιωνιότητας,

ανανεώνει το αίμα - φως μέσα της κ' επιστρέφει

στη ζωή πάλι, μ' έναν

καινούργιο τόνο αθανασίας στο χαμόγελό της.

Νικ. Βρεττάκος

Κι αύριο είναι πρωί –μα εμείς σήμερα θα καλπάσουμε προς τις κρυψώνες του ήλιου
Με τις χρυσές μπρατσέρες θα ’βγουμε στον κίνδυνο πιο περ’ απ’ τ’ ακρωτήριο της καλής ανταύγειας
Προς τις σπαθωτές φιλίες των υποσχέσεων που έστησαν κιόσκια μες στη μέση της χαράς
Υψώνοντας τις φλόγες των σαν τ’ αλαφριά κορμιά της καλοσύνης
Θα ξαφνιάσουμε τις θαρραλέες σφενδόνες του οίστρου μιας ωκεανοπορίας
Χτυπώντας τις παλάμες μας ώσπου ν’ ακουσ’ η Γη κι ανοίξει όλα τα πέταλα των μυστηρίων της
Κι αύριο είναι πρωί –μα εμείς σήμερα θα προσφέρουμε τις ώρες μας προσάναμμα στην αποφασισμένη προέλαση
Κι ας παν τα τραύματα της λύπης σ’ άλλο μούχρωμα –σ’ άλλον λιμναίο καθρέφτη να σωπάσουν
Ας κρυφτούν οι κύκνοι των ευαισθησιών μες στη χλωρίδα μιας ψιθυρισμένης οάσεως
Τα οργώματα της λεβεντιάς είναι θούρια πρασινάδας λυγισμένης με άνεμο και λόγο!

Ο. Ελύτης

πώς σκάλωσε βλέμμα
ελκύει ή έλκει κόσμο αφανών
ανέτειλε απορία
άνω τελεία
αφήνω γονατισμένη σκέψη
σε χρόνους περίεργους
κι ανοιγοκλείνω μάτια
μετρώντας φως...

Πέντε ζευγάρια με κοιτούν γιατί, πώς μια σκόρπια αγάπη να απαντήσω; Κι άλλα ζευγάρια με πονούν γιατί, πώς τέτοια αλήθεια να σιωπήσω; Κι ύστερα λες λευκό πανί θα ξεσκονίζω τους καιρούς και πάλι στο ράφι αφήνοντας ενθύμια θα κοιτάω. Μα δεν αντέχω κορνίζες χρόνου να κοιτώ, σε τώρα μπερδεμένο ζητώ να ανασταίνω! Μάτια κλειστά μη δω! Αιώρηση φλέβας άρρυθμης σ’ αχνές μορφές κι είναι ψυχές στον κόσμο δεν χωρούν κι όλον τον κόσμο έχουν. Ανατρεπτικός καιρός... Φραγές οδών και ελλείμματα διόδων. Κι όλες των μελών ανθιστάμενες οι κινήσεις κι ύστερη υπερέκταση κορμού το όλον στην αγκάλη, μια υπέρβαση «εγώ»... Στο αιώνιο αγάπη...

-