Πορείες ανθρώπων, τ’ απείρου μονοπάτια αναρίθμητα… στη φούχτα φως άυλο, αιωνίου στιγμές χορταίνω… Ρυθμός παράλληλος ποικίλων της ζωής πραγμάτων κι η μετοχή υποστατική στους κόσμους… Είθισται μάτια άλλων, δρόμους να φτιάχνουν καλούπια, όσο μπορούν στενά… Κατά τα ειωθότα, φορούν στολές επίσημης αγάπης και καλούς της ευγενείας τρόπους και σε δοκιμάζουν, πού χωράς κατά πως βολεύει. Επικαλούνται δε προβλήματα οράσεως, μην τυχόν και δουν αλήθειες ξαφνικά… Μονοπάτια κατακόρυφα, ήσυχα, άβατα, μοναδικά της καρδιάς… η ξένη ζωή, που ονόμασαν κι όσο πιο ξένα στα ίδια φαντάζουν, τόσο δυστυχέστερο σε νιώθουν στην επιλογή. Κι ας βεβαιώνει η καρδιά παλμούς μεστούς και χτύπους ευφροσύνης. Ζωή χαμόγελο και ζωγραφιά μυστήριο, χρώματα ίριδας στολίδι κάποτε πάνω στο δάκρυ… Ψυχή, ανάσα την ανάσα γεύεται ουσία, αυτή που έχει ανάγκη. Πορείες Ζωής κι είναι δρόμοι πολλοί… Η Αγάπη σε όλα τα μονοπάτια, μόνο αγάπη ξέρει…