Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007




Σκιές μορφών και η αλήθεια με προσωπείο. Ψηλαφώ στις στιγμές και ζητώ να σε αγγίξω. Να σε δω έτσι, όπως πράγματι είσαι. Μην κρύβεσαι, είναι αρκετό, που στέκεσαι και με κοιτάζεις. Με τιμά, που υπάρχεις. Αλλά άσε τον καθρέφτη. Όχι άλλα είδωλα. Όχι άλλες φτιαγμένες εικόνες. Σκεπάζεις τις πληγές και τα σημάδια. Δε χάνονται, πονούν και υπάρχουν. Δείξε μου, πώς να σε ακουμπώ. Μάθε με, πώς να σε βλέπω. Κι άσε στην αγάπη τη φροντίδα. Μη τη φοβάσαι. Μη σε τρομάζει το φως. Οι ακτίνες του τα τραύματα γητεύουν. Γεύσεις θαυμάτων, ανάσα και παλμός, σε αφουγκράζομαι και σωπαίνω. Δες πόσο ταιριάζεις με τη ζωή, μην κάνεις πίσω. Βιβλίο ανοιχτό και να, η επόμενη σελίδα! Η ομορφιά σου αλήθεια!