Και ο χρόνος πάλι σε στάσεις και άλλες διαστάσεις. Κι ένα ταξίδι παντού η ύπαρξη προβάρει. Ένα κορμί και η υποτροπή. Κι η αφθαρσία της φθοράς, πρόγευση αιωνίου. Πάλι γίνονται ιδιαίτερα μοναδικές, στιγμές και γεύσεις. Πάλι χρωματίζονται αλλιώς, πράγματα συνηθισμένα. Και δεν έπαψες να μου γελάς. Δεν έπαψες, μέσα βαθιά μου, το ίδιο να κοιτάζεις. Κι ούτε λίγο, για τόσο λίγο, δεν έφυγε η λάμψη από το βλέμμα. Μου μιλάς, για τα πιο σοβαρά, από τα ανθρώπινα, με ευφροσύνη, που τα εντός μου συγκλονίζει. Μου μιλάς, για τα πιο απλά, από τα ανθρώπινα, με έγνοια, που τίποτα το τέλος δεν ορίζει. Με αγγίζεις, με όση αγάπη από πριν κι όση μετά, στο χρόνο της καρδιάς μου, έχω ανάγκη. Είναι ο θάνατος της ζωής το βέβαιο, αλλά κι η Ανάσταση του θανάτου, αυτό κάθε σου κίνηση ευγνώμονα φωνάζει. Εκεί στέκομαι, σε φιλώ, σε αγαπάω. Με μαθαίνεις σιωπηλά, κάθε στιγμή να ζω, ατελεύτητο στη ζωή ευχαριστώ.