Να έρθει τώρα θέλω. Σε μια απόσταση καναπέ και τις γουλιές του καφέ να καταπίνουν το χρόνο. Ανοιχτές στιγμές και ηχή ματιών ως τα κατάβαθα της καρδιάς ελευθέρας. Κι όλα απτά σε δυο κατάματους ήλιους χάδι. Από ένα σακούλι που η κόρη κουβαλά η ίριδα κλέβει βόλους και τους αφήνει να κατρακυλούν ποτίζοντας την αγάπη. Ας χαριστεί τώρα... πριν διάφορα επαναλαμβανόμενα παραστήσουν ξανά καταμεσής ανατροπής ογκολίθους... Σε ένα βλέμμα δρόμος τώρα...

...αλληλοδιάδοχη περιχώρηση χρωμάτων φως λευκό και σιωπή συγκοινωνούσα μεθέξεως ίριδα, είναι σε είναι τόπος, αρμονία ελεύθερη και αγάπη σε αμφίδρομη απλή κυκλοφορία...

Κλωτσώ το κουτί των σιωπών μου, σε σοκάκι αδειανό ο ήχος του να σπάει. Πάσα ζωή σε ακτίνα γραμμή εντός γλιστράει. Μοιάζει ορχήστρα των στιγμών, λευκή μπαγκέτα, παλμός ρυθμός... Κλείνω τα μάτια κρυστάλλινους ανταμώνω ήχους και ανοίγω καρδιά, του ουρανού θάλασσα απλωμένη. Σκαλώνω σε πού, σκοντάφτω γιατί και αφήνομαι σε μια γυμνή ελευθερία να με φυσά ο αέρας αλλιώς και τα νερά να λούζουν όλων των αισθήσεων αρμονία. Κι αν πρέπει σβούρα να γυρίσουν οι γραμμές, σε ένα σημείο θα τυλίξουν δρόμους, τους χρόνους ξετυλίγοντας σιωπές...