Μα πόσο υλικό χωράς πια καρδιά;
Πόσο φως, χαρά, γέλιο, σιωπή, ευχαριστώ, πόνο, δάκρυ, θυμό, σκοτεινιά;
Πόση αγάπη σε μια σταλιά;
Πόσα είναι, τέλος πάντων, αυτά τα δήθεν άμετρά σου κυβικά
κι όλο ευρύχωρα θες να τα φοράς;
Κι η ψυχή αέρινα να κυκλοφορεί σε όλα,
πέριξ και εντός τους, να πετά
και όλο να ζητά να πηγαίνει έτσι, όπως πλάστηκε να ζει…
εν τω φωτί…
Μπορείς καρδιά, μπορείς;