Η ανεκτίμητη αξία του χαμένου και η ετερόχρονη αναγνώριση της μοναδικότητας, κάθε στιγμής. Μια βιαστική κίνηση, το πέρασμα από τη γη και στην ουσία της ζωής, προσπέραση. Στοχεύσεις, επιθυμίες, ανάγκες…μακρινές, ξένες και το αντίκρισμα; Απαιτήσεις και αιτήσεις ποιας ζωής; Το απλό γέλιο, μοιάζει να αναζητά τις ιδανικές συνθήκες να ακουστεί. Το μειδίαμα ζητά το φλας. Κι εκείνο το ευχαριστώ, για το πιο συνηθισμένο της ημέρας, χαμένο και ξεχασμένο στην ευκολία του δυστροπώ. Η λησμονιά πως η ανάσα, που ακούγεται είναι ζωή και ο αέρας, που τα εντός γεμίζει η ευγνωμοσύνη σε αίματος κυκλοφορία. Κάποια αγάπη, που παντού χωρά και όλα τα αγκαλιάζει, κοιμάται ακόμα σε ένα εγώ. Χέρια γεμάτα στιγμές και αλήθειες, αγγίγματα και ελπίδες ζωντανές, ακόμα ψαχουλεύουν αχόρταγα και ανικανοποίητα. Μάτια σε μάτια τις σιωπές και αγκαλιές στοργής, καρδιές ζεσταίνουν και μόνο άλλο να αναζητάς, δίχως διόλου να κοιτάς την ευλογία, που έχεις…

Σήμερα επειδή άνοιξα τα μάτια, ανασαίνω, βλέπω, ακούω, αγγίζω, νιώθω, θυμάμαι, ελπίζω, πιστεύω, αγαπώ και μες στο δάκρυ…για όλα ευχαριστώ…
-ευγνώμονη αιτία και αφορμή μια φίλη-τέτοιες μέρες, κάποια χρόνια πριν, καταγάλανα πατρικά μάτια, μου άφησαν ουρανό να τ'ανταμώνω, να αγγίζω, να μην πάψω να τα ζω