Πορείες ανθρώπων, τ’ απείρου μονοπάτια αναρίθμητα… στη φούχτα φως άυλο, αιωνίου στιγμές χορταίνω… Ρυθμός παράλληλος ποικίλων της ζωής πραγμάτων κι η μετοχή υποστατική στους κόσμους… Είθισται μάτια άλλων, δρόμους να φτιάχνουν καλούπια, όσο μπορούν στενά… Κατά τα ειωθότα, φορούν στολές επίσημης αγάπης και καλούς της ευγενείας τρόπους και σε δοκιμάζουν, πού χωράς κατά πως βολεύει. Επικαλούνται δε προβλήματα οράσεως, μην τυχόν και δουν αλήθειες ξαφνικά… Μονοπάτια κατακόρυφα, ήσυχα, άβατα, μοναδικά της καρδιάς… η ξένη ζωή, που ονόμασαν κι όσο πιο ξένα στα ίδια φαντάζουν, τόσο δυστυχέστερο σε νιώθουν στην επιλογή. Κι ας βεβαιώνει η καρδιά παλμούς μεστούς και χτύπους ευφροσύνης. Ζωή χαμόγελο και ζωγραφιά μυστήριο, χρώματα ίριδας στολίδι κάποτε πάνω στο δάκρυ… Ψυχή, ανάσα την ανάσα γεύεται ουσία, αυτή που έχει ανάγκη. Πορείες Ζωής κι είναι δρόμοι πολλοί… Η Αγάπη σε όλα τα μονοπάτια, μόνο αγάπη ξέρει…

Και ο χρόνος πάλι σε στάσεις και άλλες διαστάσεις. Κι ένα ταξίδι παντού η ύπαρξη προβάρει. Ένα κορμί και η υποτροπή. Κι η αφθαρσία της φθοράς, πρόγευση αιωνίου. Πάλι γίνονται ιδιαίτερα μοναδικές, στιγμές και γεύσεις. Πάλι χρωματίζονται αλλιώς, πράγματα συνηθισμένα. Και δεν έπαψες να μου γελάς. Δεν έπαψες, μέσα βαθιά μου, το ίδιο να κοιτάζεις. Κι ούτε λίγο, για τόσο λίγο, δεν έφυγε η λάμψη από το βλέμμα. Μου μιλάς, για τα πιο σοβαρά, από τα ανθρώπινα, με ευφροσύνη, που τα εντός μου συγκλονίζει. Μου μιλάς, για τα πιο απλά, από τα ανθρώπινα, με έγνοια, που τίποτα το τέλος δεν ορίζει. Με αγγίζεις, με όση αγάπη από πριν κι όση μετά, στο χρόνο της καρδιάς μου, έχω ανάγκη. Είναι ο θάνατος της ζωής το βέβαιο, αλλά κι η Ανάσταση του θανάτου, αυτό κάθε σου κίνηση ευγνώμονα φωνάζει. Εκεί στέκομαι, σε φιλώ, σε αγαπάω. Με μαθαίνεις σιωπηλά, κάθε στιγμή να ζω, ατελεύτητο στη ζωή ευχαριστώ.

Σκιές μορφών και η αλήθεια με προσωπείο. Ψηλαφώ στις στιγμές και ζητώ να σε αγγίξω. Να σε δω έτσι, όπως πράγματι είσαι. Μην κρύβεσαι, είναι αρκετό, που στέκεσαι και με κοιτάζεις. Με τιμά, που υπάρχεις. Αλλά άσε τον καθρέφτη. Όχι άλλα είδωλα. Όχι άλλες φτιαγμένες εικόνες. Σκεπάζεις τις πληγές και τα σημάδια. Δε χάνονται, πονούν και υπάρχουν. Δείξε μου, πώς να σε ακουμπώ. Μάθε με, πώς να σε βλέπω. Κι άσε στην αγάπη τη φροντίδα. Μη τη φοβάσαι. Μη σε τρομάζει το φως. Οι ακτίνες του τα τραύματα γητεύουν. Γεύσεις θαυμάτων, ανάσα και παλμός, σε αφουγκράζομαι και σωπαίνω. Δες πόσο ταιριάζεις με τη ζωή, μην κάνεις πίσω. Βιβλίο ανοιχτό και να, η επόμενη σελίδα! Η ομορφιά σου αλήθεια!