Ακροβασία σιωπής και κοινωνίας μυστήριο.

Ανάγκη ψυχής και ησυχίας ελιξίριο.

Κινήσεις στα εντός και αναζητήσεων εισιτήριο.

Μια έγνοια διαρκής και η αγάπη πάντα.

Κι η αγκάλη ανοιχτή,

αλλά η ώρα της σιωπής, προσμονής και άλλης ελπίδας.

Βίοι παράλληλοι και θαυμαστά πολλαπλά τεμνόμενοι,

ως η αγάπη αυτοσχεδιάζει.

Συναπαντήματα σιωπής και αγάπης,

εν λευκώ.

Η ανεκτίμητη αξία του χαμένου και η ετερόχρονη αναγνώριση της μοναδικότητας, κάθε στιγμής. Μια βιαστική κίνηση, το πέρασμα από τη γη και στην ουσία της ζωής, προσπέραση. Στοχεύσεις, επιθυμίες, ανάγκες…μακρινές, ξένες και το αντίκρισμα; Απαιτήσεις και αιτήσεις ποιας ζωής; Το απλό γέλιο, μοιάζει να αναζητά τις ιδανικές συνθήκες να ακουστεί. Το μειδίαμα ζητά το φλας. Κι εκείνο το ευχαριστώ, για το πιο συνηθισμένο της ημέρας, χαμένο και ξεχασμένο στην ευκολία του δυστροπώ. Η λησμονιά πως η ανάσα, που ακούγεται είναι ζωή και ο αέρας, που τα εντός γεμίζει η ευγνωμοσύνη σε αίματος κυκλοφορία. Κάποια αγάπη, που παντού χωρά και όλα τα αγκαλιάζει, κοιμάται ακόμα σε ένα εγώ. Χέρια γεμάτα στιγμές και αλήθειες, αγγίγματα και ελπίδες ζωντανές, ακόμα ψαχουλεύουν αχόρταγα και ανικανοποίητα. Μάτια σε μάτια τις σιωπές και αγκαλιές στοργής, καρδιές ζεσταίνουν και μόνο άλλο να αναζητάς, δίχως διόλου να κοιτάς την ευλογία, που έχεις…

Σήμερα επειδή άνοιξα τα μάτια, ανασαίνω, βλέπω, ακούω, αγγίζω, νιώθω, θυμάμαι, ελπίζω, πιστεύω, αγαπώ και μες στο δάκρυ…για όλα ευχαριστώ…
-ευγνώμονη αιτία και αφορμή μια φίλη-τέτοιες μέρες, κάποια χρόνια πριν, καταγάλανα πατρικά μάτια, μου άφησαν ουρανό να τ'ανταμώνω, να αγγίζω, να μην πάψω να τα ζω

Λέξεις...

Σύμβολα μικρά, συμβάσεις επικοινωνίας, κώδικες άλλης κυκλοφορίας…Σας εμπιστεύομαι, όση καρδιά μεταφέρεται και όλη τη σκέψη, που τολμά στα σχήματά σας να περιφέρεται... Αγγίζω τις καμπ-ύλες σας να νιώσω τις ουσίες, σμιλεμένες ανάγκες, ανάγλυφες λεπτομέρειες, μικρά και μεγάλα ανείπωτα στις καλλιγραφίες... Ίδια λέξη, άλλη διάσταση, άλλη δυναμική κι ακόμα μια παράσταση...  

…η αγάπη κι έτσι ζητά να ταξιδεύει, να ανταμώνει, να κοινωνά, έλξη στη λ(έξη)…

Ο χρόνος…

Λατρεύω την κίνηση και τη στάση στο χρόνο, χρόνε. Ζητώ να σου ξεφεύγω στις στιγμές και να τις γεύομαι με άλλες διαστάσεις. Να υπάρχω και να μην είμαι. Να στέκομαι και αλλού να πατώ. Να κοιτώ και να μη βλέπω. Και πέρα από το μέτρο σου να απλώνομαι σε μια ευφροσύνη που πιστεύει, ελπίζει, αγαπά και ακούραστα περιμένει και τολμά και ζει. Στα νούμερά σου φτιάχνω παραστάσεις και στα μεγέθη σου ντύνω ψυχές. Σε αλήθεια, πιο πραγματική αυτής των αισθήσεων εκεί σε φτάνω, σε αγκαλιάζω, σε αγαπώ. Ένα ακόμα «μαζί» της ζωής μου είσαι. «Μαζί» γεύομαι, μαγεύομαι και ακόμα πάω…

Η αρχή...

Είναι φορές που κάποια επιλογή ή μια σου κίνηση γίνεται περισσότερο ενστικτωδώς, σα μια απλή φυσική διαδικασία, χωρίς δεύτερες σκέψεις ή κρυφές επιθυμίες. Έστω ότι απλά βαδίζεις κι άλλοτε ανταμώνεις αγαπημένους, άλλοτε απλώς παρατηρείς και κουβεντιάζεις στη σιωπή, σχεδόν φωνάζοντας τη σκέψη, αλλά ωστόσο πηγαίνεις... Κι ίσως τολμάς κάποτε και έτσι ταξιδεύεις, έστω κι αν στα ίδια μπορεί να μένεις, μόνο που, συχνά με τρόπο λανθάνοντα, το ταξίδεμα χρωματίζει αλλιώς τη ζωή κι αλλάζει τις διαστάσεις στο τώρα. Δεν έχω ακόμα πειστεί, αν είναι καλό και εδώ έτσι να υπάρχω. Αλλά κι αυτό, όπως και πολλά στη ζωή μου, εν λευκώ...

Βίκυ